Als pedagoog kijk ik naar (v)echtscheidingen natuurlijk vooral vanuit het perspectief van kinderen. Zonder enige twijfel is scheidingsoorlog een van de meest traumatiserende gebeurtenissen die kinderen kan overkomen. Tegelijkertijd lijkt er een ware scheidingsindustrie te zijn ontstaan. Wie bijvoorbeeld kijkt naar inspectierapporten van recente gezinsdrama’s, ziet dat er zich meestal een grote diversiteit van professionals rondom het gezinnen in nood groepeert, met als bekende valkuilen een gebrek aan communicatie en het afschuiven van verantwoordelijkheden naar elkaar.
Maar te midden van al die professionele drukte lijkt vaak de eigen omgeving van gezinnen onderbenut te blijven. Mijn opvatting is dat juist als het helemaal verkeerd gaat in een gezin, de hulpverlening erop gericht moet zijn om krachten in de omgeving te mobiliseren die het morele gezag hebben om vechtende ouders bij hun nekvel te pakken, en hen wijzen op hun gemeenschappelijke verantwoordelijkheid als ouders van de kinderen. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan het vormen van een raad van wijzen uit beide families, die de ouders gaan bijstaan in het vormgeven van hun ouderlijke verantwoordelijkheden in een nieuwe situatie.
